Dün ki Başlık ve içerik birbirini tutmuyordu ya…
Bu gün gelelim o konuya. Çocuklar okula başlayıca İstanbul’ da trafik çilesi de başlıyor. O yüzden büyüklerde pek bi yere gidemiyor sanırım. Bi de önce bi dinlenirler herhalde. Bu yaz pek bi atarlı, pek bi karışıktı ya. Çocuklar ne kadar neyin farkındalar bilmiyorum ama biz bbüyükler pek bi sarsıldık. Ve de çok belli etmemeye çalıştık ya da hakikaten hala ne olup bittiğinin farkında değiliz. İyice kutuplaştık, iyice siz biz olduk, çünki gerçekten zıvanadan çıktılar bu kalkışma sayesinde, hatta kahraman falan olduklarına ciddi ciddi inanıyorlar.
Bilemiyorum, nereye kadar sürecek bu zırcahillik ve saçmalık? Bildiğim tek şey bitsin artık bu saçmalık. Destan yazdılar, başımıza bayram ve başkomutan çıkarttılar. Daha beterinden konusun derken daha çok saplanıyoruz bataklığa…
Gün böyle başlamıştı. Okul, banka sıkıcılığından kuzenle biraz nefes. Sonra yağmurdan kaçış, hem de ne kaçış. Metrobüse attım dönüyorum derken…
Ben gerçekten hayatın masal olduğuna inanmaya başladım. Bi yola çıkıyosun, sonrası sırf süpriz. Sen diyorsun ki Kadıköy, Eminönü yaparım, hop Kumbaracı 50 desin. Üstelik çok uzun zamandır St. Antuan’ da 7 Salı mum yakıcam deyip dururken arada onu da yap.
Hayat güzelsin gerçekten.
Umut masalları vardı bu gece Judith‘ in dilinde ve masal diyordu ki; Gözlerini kapa ve GÖR, ayakların seni götüreceği yere götürür…
Gözlerini kapa ve YOL’ a teslim ol…
Eyvallah, yola çıkarana.
Eyvallah, yolda koruyup kayırana.
Ve Eyvallah yolları açık ve bereketli kılana…
Ve Eyvallah, yolda yoldaş olanlara…
gazozsaati 